Śnieżka jest górą kontrastów: nawet jej popularność jest zmienna. Dla wielu osób jej zdobycie to żaden wyczyn, dla innych – poważna wyprawa. A najlepsze jest to, że jedni i drudzy mają w tej sprawie rację.

Śnieżka - najwyższy szczyt Karkonoszy

Śnieżka jest najwyższym szczytem województwa dolnośląskiego, najwyższym punktem w Karkonoszach, a także najwyższą czeską górą. Charakteryzuje się największą spośród polskich gór wybitnością, co nietrudno potwierdzić na oko: Śnieżka zdecydowanie wyróżnia się z krajobrazu, a z jej szczytu przy sprzyjających warunkach można spojrzeć na punkty oddalone o, bagatela, 200 kilometrów.

Szczyt znajduje się na granicy polsko-czeskiej (wskazówka: to znaczy, że dostać się na niego też można z obu stron granicy) i jest zwieńczeniem Czarnego Grzbietu. Co oczywiste, jest obowiązkowym punktem dla zdobywców Korony Europy, Korony Gór Polski, Korony Sudetów oraz Korony Sudetów Polskich.

Szlaki na Śnieżkę

Śnieżka jest górą przetartą i wykorzystywaną turystycznie już bardzo długo. Wielu właśnie w zdobywaniu śnieżki upatruje początków zorganizowanej turystyki górskiej. To były jednak dawne czasy, ale istniejące dziś szlaki w wielu przypadkach prowadzą w śladzie historycznych wypraw.

• Czerwony szlak na Przełęcz Okraj (kierunek wschodni) i Równię pod Śnieżką – Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej prowadząca grzbietem.

• Czarny szlak do Karpacza przez Śląską Drogę

Nieco pod szczyt można dostać się szlakiem niebieskim na Przełęcz Okraj przez Skalny Stół (kierunek wschodni) i do Karpacza przez Mały Staw – ten szlak nie przechodzi przez sam szczyt, ale mniej więcej 100 metrów poniżej, gdzie poprowadzona jest tzw. Droga Jubileuszowa. Jest to przejezdna (przynajmniej mniej więcej) droga prowadząca trawersem po zboczu, wybudowana w 1905 roku.

Na szczyt Śnieżki można też dostać się z czeskiej strony żółtym szlakiem – nie trzeba go specjalnie wypatrywać, ponieważ w jego śladzie wiedzie trasa wyciągu krzesełkowego.

Podejścia na Śnieżkę nie są szczególnie trudne technicznie, natomiast trzeba liczyć się z tym, że zdobycie szczytu może być utrudnione na nieosłoniętych niczym zboczach. Wiatr na Śnieżce bywa bardzo silny, śnieg leży długo i to są główne czynniki, które utrudniają dodanie tego szczytu do kolekcji. Ponieważ jest to jeden z najpopularniejszych celów górskich wędrówek, szlaki są regularnie konserwowane i dobrze utrzymane, natomiast ich bezpośrednie sąsiedztwo… No cóż, jeśli wybierzesz się tymi drogami w czasie turystycznym, musisz liczyć się z koniecznością oglądania cudzych śmieci. Przykre to, ale taka jest rzeczywistość.

Czy warto wybrać się na Śnieżkę z dzieckiem?

Dla średnio zaprawionego w bojach piechura Śnieżka zwykle nie przedstawia większej trudności, ale wyprawa z dzieckiem może być kłopotliwa. Od razu warto zaplanować ją na miesiące letnie, żeby mieć chociaż cień szansy na dobrą pogodę. Potrzebny będzie długi dzień, bo trasa Karpacz-Śnieżka zajmuje mniej więcej 3,5 godziny w jedną stronę.

Poziom trudności nie jest tu zwykle problemem – kłopotem bywa po prostu czas potrzebny na pokonanie trasy. 

• Pierwsze ułatwienie to po prostu wjazd wyciągiem. To oszczędza mniej więcej ⅔ drogi.

• Druga wskazówka to zakup naprawdę dobrego nosidełka turystycznego albo ergonomicznego.

• Po trzecie: Śnieżka, choć nietrudna, może być po prostu za dużym wyzwaniem jak na pierwszą „prawdziwą górę”.

Trasy na Śnieżkę bywają dość śliskie, nie ma więc taryfy ulgowej, jeśli chodzi o wybór butów dla dzieci. Silny wiatr oznacza też konieczność rozsądnego dobrania reszty odzieży. Nie od rzeczy będzie zaplanowanie przerwy na trasie w schronisku. 

Jak dostać się pod Śnieżkę? Dojazd i parkingi

Dla wielu osób zdobycie Śnieżki może być pomysłem na spędzenie jednodniowego wolnego. Ale jest jeden warunek: trzeba znaleźć parking. A w tym zakresie sprawdzone i dobre rozwiązania są tak naprawdę tylko dwa.

• Parkowanie po czeskiej stronie. Pec pod Sněžkou i Velká Úpa mają naprawdę nieźle przygotowane parkingi, a z Pecu można od razu pakować się na wyciąg. Ceny są niższe niż po polskiej stronie, miejsc zwykle nie brakuje.

• Druga opcja to Karpacz. W teorii rozwiązanie idealne, bo blisko. W praktyce: ceny często są naliczane nieuczciwie (nie chodzi o to, że jest drogo – jest i to oczywiste), parkowanie odbywa się na żyletkę (zabezpiecz sobie możliwość wejścia przez bagażnik i obłóż auto styropianem). Czasem lepiej zapłacić za miejsce parkingowe przy jakimś hotelu, niż tłuc się po parkingach, których stan w dużej części przyprawia o atak serca i wypadnięcie tulei zawieszenia.

Ogólnie rzecz biorąc, pominąwszy pewne niedogodności, nie jest źle, bo na Śnieżkę nie wchodzi się z odludzia czy bezpośrednio z lasu w otulinie parku – szlaki są wyznaczone na dość duże odległości i parkuje się od nich niedaleko, więc można zachować jakąkolwiek kontrolę nad czasem całej wyprawy.

Schroniska na Śnieżce i jeszcze więcej

W związku z tym, że na Śnieżkę wchodzi się od grubo ponad 150 lat, to i obiektów służących obsłudze ruchu turystycznego było tu w historii sporo. Dziś jest ich mniej, ale na całej trasie jest kilka punktów poza schroniskami, na które warto zwrócić uwagę.

Obiekty po polskiej stronie

Jedną z ikon Śnieżki jest kaplica św. Wawrzyńca wybudowana w II połowie XVII wieku. Odprawiane są tam nabożeństwa GOPR-owców, obiekt jest też traktowany jako atrakcja sama w sobie.

Prawdziwym znakiem rozpoznawczym jest jednak tzw. stacja meteorologiczna, a tak naprawdę Obserwatorium Wysokogórskie Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Obiekt jest niestety wiekowy, a to oznacza, że dość szybko niszczeje. Obecnie nie jest dostępny dla turystów, a co jakiś czas pojawiają się opinie, że najlepszym rozwiązaniem byłoby postawienie w tym miejscu nowego budynku, bo koszty utrzymania tego już teraz są bardzo wysokie.

Poza tym po polskiej stronie istniały dawniej jeszcze dwa inne obiekty. Dziś, kto wie, gdzie szukać, ten znajdzie bez większych trudności ich pozostałości, ale nic więcej.

Obiekty po czeskiej stronie

Czesi mają na Śnieżce górną stację swojego wyciągu – w obecnej formie działa od 2014 roku, wcześniej w tym miejscu kończył się stary wyciąg, a przy zmianie infrastruktury budynek też został przystosowany do nowej rzeczywistości.

Budynek czeskiej poczty, zbudowany w miejscu rozebranego w 2005 roku dawnego, nieczynnego od długiego czasu schroniska. Wcześniej stał tu raptem kiosk pocztowy, ale obecnie został on przeniesiony do miejscowości Sedlec-Prčice, ale zachował swoją funkcję.

Pogoda na Śnieżce

Pogoda na Śnieżce jest dość przewidywalna, ale to nie powód do wielkiej radości. Po pierwsze dlatego, że na szczycie średnia temperatura roczna nie przekracza zera, a najcieplejszy miesiąc oznacza tylko około 9 stopni (w sierpniu, niewiele mniej w lipcu). Po drugie dlatego, że normą są silne wiatry. To jedno z nielicznych miejsc w Polsce, gdzie notuje się wiatry huraganowe (z rekordową prędkością ponad 230 km/h i jeszcze silniejszymi porywami).

Na widoki ze szczytu nie można za bardzo liczyć. Zamglenia utrzymują się tutaj przez 300 dni w roku, więc okienko pogodowe jest raczej krótkie i nie zawsze pojawia się wtedy, kiedy życzyliby sobie tego turyści.

Absolutnie nie jest to dobre miejsce na wakacje dla meteoropatów. Zmiany ciśnienia rzędu 20 hPa/ dobę to nic nadzwyczajnego, a nieco mniejsze, ale bardzo szybkie zmiany są czymś, czego należy się spodziewać zawsze.

Dobrą wiadomością jest to, że choć na Śnieżce nie wieje mniej więcej 6-9 dni w roku, to generalnie nie ma tutaj dużego ryzyka nagłych i silnych opadów deszczu. Ze względu na swoją wysokość i wybitność góra nie przyciąga burzowych chmur. To nie znaczy, że kiedy rano jest słonecznie, będzie tak do końca dnia, ale pod względem samego deszczu Śnieżka zaskakuje relatywnie rzadko.

Najlepsze warunki do wejścia na Śnieżkę panują jesienią: wtedy pogoda jest dość stabilna, dominują układy wyższego ciśnienia, zamglenia są niewielkie. Należy jednak pamiętać, że pogoda u podnóża nie zawsze jest dobrym prognostykiem, jeśli chodzi o warunki na szczycie.

Jak się przygotować do wejścia na Śnieżkę?

Latem i wczesną jesienią zdobycie Śnieżki nie wymaga szczególnych przygotowań. Należy oczywiście ubrać dobre buty, które pozwolą złapać przyczepność na wilgotnych kamieniach, a do plecaka spakować coś cieplejszego do ubrania (najlepiej wiatroszczelnego), ale nie jest to wyjście wymagające specjalistycznego sprzętu. Wiele osób może podejść pod Śnieżkę z marszu, także bez przygotowań kondycyjnych.

Sytuacja komplikuje się w chłodniejszym sezonie, bo śniegu bywa tu sporo, a szlaki stają się dużo mniej bezpieczne. Zdecydowanie nie warto wtedy na Śnieżkę wybierać się z dziećmi, które powinny sobie tę przygodę zostawić na lata.

Wejście na Śnieżkę zajmie cały dzień, ale sprawny piechur nie będzie po tym wyczerpany. Przewyższenie wynosi około 900 metrów, trasa z Karpacza to mniej więcej 7,5 km. Tym, co może opóźnić wyjście, będą problemy ze znalezieniem sensownego miejsca parkingowego. Po polskiej stronie będzie z tym różnie: raz źle, raz tragicznie, a raz beznadziejnie. Wygodniej przenocować w hotelu, gdzie też trzeba zapłacić za miejsce parkingowe, ale przynajmniej będzie to w miarę komfortowe miejsce postoju.

Tych, którzy są albo mniej zaprawieni, albo bardziej leniwi, może skusić trasa z wyciągiem krzesełkowym po czeskiej stronie. Parking jest, komfort też, a zysk na czasie wydaje się oczywisty. Do podejścia zostanie tylko 2,5 kilometra w poziomie po niezbyt trudnym i dobrze zabezpieczonym szlaku.

Śnieżka: wychodzić czy nie?

Śnieżka jest punktem oczywistym, ponieważ jest wysoką i wybitną górą. Widoki są więc niezapomniane. Jeśli jednak szukasz trasy będącej wyzwaniem, to są niższe góry, które mogą zapewnić większe emocje. Dopóki nie wejdziesz w strefę wiatru pod szczytem, to całe to wyjście może się wydawać zbyt łatwe. Z jednej strony – na pewno warto, bo ostatecznie Śnieżka jest pewnym symbolem w świecie turystyki górskiej. Z drugiej – zrób to, zanim uznasz się za całkiem zaawansowanego turystę, bo wtedy Śnieżka z jej łatwymi szlakami i dużą popularnością może być pewnym zawodem.